Το πρόβλημα μ' αυτούς τους αγώνες ήταν βέβαια το ότι γίνονταν τον Νοέμβριο του 1956, καλοκαίρι μεν για την Ωκεανία, χειμώνας όμως για τον υπόλοιπο κόσμο.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε λήξει και η συμφιλίωση μεταξύ των λαών είχε αρχίσει σιγά-σιγά να γίνεται μέσω του αθλητισμού. Όμως η πολιτική χτυπάει για πρώτη φορά και δυστυχώς όχι για τελευταία την ιερή αποστολή της Ολυμπιάδας. Πολλές χώρες απέχουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία και την αγγλογαλλική επέμβαση στο Σουέζ.

Στους αγώνες ξεχώρισαν δύο αμερικανοί και ένας σοβιετικός αθλητές. Ο Μπόμπι Τζο Μόροου κέρδισε τα 100μ., 200μ. και 4Χ100μ. Ο δισκοβόλος Αλ Έρτερ έμεινε στην ιστορία πετυχαίνοντας κάτι μοναδικό : κέρδισε σε τέσσερις συνεχόμενες Ολυμπιάδες στο άθλημα της δισκοβολίας. Η μεγάλη μορφή των σοβιετικών ήταν ο Βλαντιμίρ Κουτς νικητής στα 5.000μ. και στα 10.000μ. Ίσως ήταν ο μεγαλύτερος αθλητής της Σοβιετικής Ένωσης στις μεγάλες αποστάσεις καθώς από τότε και μετά η υπερδύναμη του αθλητισμού δεν εμφάνισε κάτι αξιόλογο.

Βέβαια ήταν και η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που η Ελλάδα ανεβαίνει στο βάθρο των νικητών με τον Γιώργο Ρουμπάνη, τρίτο νικητή στο άλμα επί κοντώ που ήταν και ο σημαιοφόρος της ομάδας. Η επιτυχία αυτή επισκιάστηκε πολύ αργότερα από τον θρύλο της Βούλας Πατουλίδου. Η επίδοση του Ρουμπάνη ήταν 4.50 νέο πανελλήνιο ρεκόρ τότε. Νικητής και πάλι ο "ιπτάμενος ιερέας" αμερικανός Ρόμπερτ Ρίτσαρντς, καθηγητής Θεολογίας.

Στο σύνολο των μεταλλίων ήταν η πρώτη φορά που η Σοβιετική Ένωση πέρασε πρώτη μπροστά από τις ΗΠΑ σπάνοντας μια παράδοση πολλών δεκαετιών. Μάλιστα πήρε περισσότερα μετάλλια και στις τρεις κατηγορίες. Έκτοτε αυτές οι δύο χώρες και αργότερα η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας θα αποτελέσουν το ακτύπητο τρίδυμο των υπερδυνάμεων του αθλητισμού. Η Αυστραλία κατόρθωσε και πλασαρίστηκε στην τρίτη θέση την μεγαλύτερη διάκριση που είχε ποτέ σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι αθλητές της ξεχώρισαν κυρίως στην κολύμβηση και στον γυναικείο στίβο. Ακολούθησαν Ουγγαρία, Σουηδία και Ιταλία.

Οι αγώνες ιππασίας αυτής της Ολυμπιάδας έγιναν στην Στοκχόλμη της Σουηδίας επειδή οι οργανωτές αυστραλοί φοβήθηκαν ότι τα άλογα των αθλητών μπορεί να μετέφεραν κάποια ασθένεια.

Τριάντα ολόκληρα δευτερόλεπτα κουνιόταν ο πήχης μετά το νικηφόρο άλμα του Ρόμπερτ Ρίτσαρντς στο επί κοντώ. Αυτός ακίνητος πάνω στο στρώμα φοβήθηκε μήπως η παραμικρή κίνησή του θα επηρεάσει τον πήχη. Τελικά στάθηκε τυχερός.

Ο σοβιετικός κωπηλάτης Βιάτσεσλαβ Ιβανόφ έχασε το χρυσό μετάλλιό του στην λίμνη καθώς έκανε ένα επιτόπιο άλμα από την χαρά του. Δεν το βρήκε τελικά και οι διοργανωτές του έδωσαν άλλο.

Ο αμερικανός χρυσός ολυμπιονίκης στην σφυροβολία Χάρολντ Κόνολι και η τσεχοσλοβάκο χρυσή ολυμπιονίκης στην δισκοβολία Όλγα Φικότοβα έσπασαν τους πάγους του ψυχρού πολέμου, που ήταν στο αποκορύφωμά του εκείνη την εποχή, αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν. Το ειδύλλιό τους απασχόλησε τον παγκόσμιο τύπο.