1924 - Παρίσι
Οι Όγδοοι Ολυμπιακοί Αγώνες
Είχαν συμπληρωθεί τριάντα χρόνια από την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων και ο βαρόνος Πιέρ Ντε Κουμπερτέν δεν είχε λησμονήσει την αποτυχία το 1900 στους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Τελικά έπεισε την ΔΟΕ να διοργανώσει τους αγώνες του 1924 στην πατρίδα του και έτσι το Παρίσι ήταν η πρώτη πόλη που διοργάνωνε Ολυμπιάδα για δεύτερη φορά.Σ' αυτούς τους αγώνες πήραν συνολικά μέρος 44 κράτη, με απόντα την νικημένη από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία. Η νεοσυσταθείσα τότε Σοβιετική Ένωση και μετέπειτα υπερδύναμη του αθλητισμού, απουσίαζε ακόμα μια φορά από τους αγώνες, τώρα για καθαρά οργανωτικούς λόγους. Οι αγώνες έγιναν σε ένα στάδιο 65.000 θέσεων και η Γαλλία έδωσε τώρα πολύ μεγαλύτερη σημασία στους αγώνες απ' ότι το 1900. Οι συμμετέχοντες αθλητές έφθασαν τους 3.000 και οι γυναίκες αυξήθηκαν σε 136.
Σ' αυτούς τους αγώνες αναφέρεται η κινηματογραφική ταινία "Οι δρόμοι της φωτιάς". Ήταν η πρώτη φορά που οι αρμόδιοι σκέφτηκαν την δημιουργία ενός ολυμπιακού χωριού που θα στεγάζει τους αθλητές, καθώς τα προβλήματα από τις μετακινήσεις τους ήταν πολλά.
Μεγάλη μορφή των αγώνων ήταν ο σκοτσέζος Eric Lidel. Γεννήθηκε στην Κίνα και πέντε χρονών πήγε στην Σκοτία. Ήταν φανατικός χριστιανός και φημολογήθηκε ότι δεν έτρεξε στα 100 μέτρα γιατί οι αγώνες θα γίνονταν Κυριακή. Οι εθνικιστές όμως σκοτσέζοι περίμεναν το χρυσό μετάλλιο, αλλά τελικά τους χάρισε το χρυσό μετάλλιο στα 400 μέτρα με μια εντυπωσιακή κούρσα. Οι σκοτσέζοι τον έκαναν εθνικό ήρωα και αυτός τελικά επέστρεψε στην Κίνα όπου και πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των γιαπωνέζων το 1943.
Άλλη μεγάλη μορφή των αγώνων ήταν και πάλι ο γνωστός μας από τους αγώνες της Αμβέρσας, τέσσερα χρόνια νωρίτερα, ο Φινλανδός Paovo Nurmi. Πήρε πέντε χρυσά μετάλλια στους δρόμους αντοχής. Η πατρίδα του κέρδισε όλα τα αγωνίσματα από τα 1.500 μέτρα και άνω.
Ήταν η πρώτη φορά που οι αμερικανοί χάνουν το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα. Καθιερώθηκε ο παλμός του Οσμπορν στο άλμα εις ύψος που πήρε το όνομά του από το αμερικανό χρυσό ολυμπιονίκη. Ο πρώτος νέγρος χρυσός ολυμπιονίκης ήταν αμερικανός και κέρδισε το άλμα εις μήκος.
Η ελληνική αποστολή είχε 39 αθλητές. Η Ελλάδα πήρε χρυσό μετάλλιο στις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις των αγώνων από τον γλύπτη Κώστα Δημητριάδη με το έργο "Ο Δισκοβόλος" που και σήμερα αντίγραφό του βρίσκεται απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Ήταν η πρώτη φορά που καθιερώθηκε να ακούγονται τρεις εθνικοί ύμνοι : της Ελλάδας, που γέννησε τον θεσμό, της διοργανώτριας (Γαλλία) και της χώρας όπου θα γίνουν οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες (Ολλανδία). Αμερικανοί, Φινλανδοί και Βρετανοί δεν άφησαν κανένα άλλο να πάρει χρυσό μετάλλιο στο στίβο. Η ομάδα των ΗΠΑ πήρε και πάλι την πρωτιά στα μετάλλια, με δεύτερη τη Φινλανδία και τρίτη τη Γαλλία.
Το παρασκήνιο των αγώνωνΟ αμερικανός αθλητής της κωπηλασίας Billy Ηavens δεν πήρε μέρος στους αγώνες γιατί περίμενε το πρώτο του παιδί εκείνες τις ημέρες. Έχασε έτσι το χρυσό μετάλλιο που πήρε η ομάδα των ΗΠΑ, αλλά 28 χρόνια αργότερα, στο Ελσίνκι το 1952, τον αποζημίωσε ο γιος του που έφερε χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο κανό.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1920 ανέδειξαν και τον μετέπειτα πασίγνωστο σ’ όλους μας κινηματογραφικό αστέρα Ταρζάν. Ήταν ο Johnny Weissmiller. Γερμανικής καταγωγής, μετανάστευσε από μικρός στις ΗΠΑ και έσπασε πρώτος το φράγμα του ενός λεπτού στα 100 μέτρα ελεύθερο στην κολύμβηση. Το Χόλυγουντ ανθούσε εκείνη την εποχή και ένας παραγωγός δεν άφησε το ταλέντο του Johnny ανεκμετάλλευτο. Τελικά έγινε ο πρωταγωνιστής στις ταινίες του Ταρζάν και λέγεται μάλιστα ότι κάποτε τον συνέλαβαν κουβανοί αντάρτες και μόλις τον αναγνώρισαν, τον άφησαν ελεύθερο.
Στον τελικό της πυγμαχίας στα 57 κιλά βρέθηκαν αντίπαλοι δύο πολύ καλοί φίλοι, αμερικανοί. Αγωνίστηκαν σαν εχθροί και μετά τον αγώνα έκλαιγαν από συγκίνηση.