Οι επόμενοι, οι αγώνες του 1920 που είχαν ανατεθεί αρχικά στην Ουγγαρία, δόθηκαν τελικά στο Βέλγιο. Οι μνήμες του Α' Παγκόσμιου Πολέμου ήταν ακόμα νωπές και η ΔΟΕ για να τιμήσει τους βέλγους που πολέμησαν ηρωικά τους ανέθεσε την διοργάνωση αυτών των αγώνων. Αξίζει να αναφέρουμε ότι δεν πήραν μέρος στους αγώνες οι ηττημένοι του πολέμου που ήταν οι Γερμανοί, Αυστριακοί, Ούγγροι, Βούλγαροι και Τούρκοι. Η Ρωσία είχε πληγωθεί βαριά και από τον δικό της εμφύλιο πόλεμο και δικαιολογημένα απουσίασε.

Αξίζει ακόμα να αναφέρουμε ότι τα μετάλλια που απονεμήθηκαν ήταν επάργυρα και όχι χρυσά. Κατασκευάστηκε ένα στάδιο 30.000 θέσεων και η διοργάνωση είχε τελικά μεγάλη επιτυχία. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε έπαρση της Ολυμπιακής σημαίας με τους πέντε δακτύλιους και για πρώτη φορά ακόμα δόθηκε ο όρκος του αθλητή.

Η επικράτηση των αμερικανών αθλητών συνεχίστηκε. Εκείνος όμως που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Φινλανδός αθλητής των δρόμων αντοχής Paovo Nurmi. Έγινε θρύλος για τους Φινλανδούς και το άγαλμά του κοσμεί την περίβολο του επιβλητικού σταδίου του Ελσίνκι. Ήταν ο πρόδρομος μιας μεγάλης παράδοσης της μικρής αυτής χώρας στους δρόμους αντοχής με αποκορύφωμα τον θρίαμβο του Lase Viren στο Μόναχο το 1972 και στο Μόντρεαλ το 1976.

Ο δρομέας-φάντασμα λοιπόν, όπως έμεινε στην ιστορία, πήρε το αργυρό μετάλλιο στα 5 χιλιόμετρα. Στη συνέχεια όμως ήταν ο νικητής στα 10 και στα 8 χιλιόμετρα. Ήταν η αρχή της ένδοξης σταδιοδρομίας του Nurmi που συνεχίστηκε για δύο ακόμα Ολυμπιάδες. Οι Φινλανδοί πήραν ακόμα το αργυρό μετάλλιο στα 1.500 μέτρα και το χρυσό στον μαραθώνιο.

Οι Αμερικανοί πήραν τη μερίδα του λέοντος στα μετάλλια, με δεύτερους τους Σουηδούς και σε μικρή απόσταση την Μ.Βρετανία, την Φινλανδία, την Νορβηγία και το Βέλγιο. Η Ελλάδα έδωσε και τη δική της παρουσία στους αγώνες. Συμμετείχε με ομάδα ποδοσφαίρου και πόλο και κατέκτησε ένα αργυρό μετάλλιο στο ομαδικό αγώνισμα της σκοποβολής με περίστροφο από 30 μέτρα. Μεγάλη ήταν η συνεισφορά των αδελφών Αλέξανδρου και Ιωάννη Θεοφιλάκη που συμμετείχαν ανελλιπώς σε ολυμπιακούς αγώνες από το 1896 ! Η ομάδα πόλο πήρε την έκτη θέση.

Οι αμερικανοί επικράτησαν στα σπριντ, οι βρετανοί στους δρόμους ημιαντοχής και οι φινλανδοί άρχισαν ακόμα μια μεγάλη παράδοση και στα αγωνίσματα των ρίψεων : πήραν τρία χρυσά μετάλλια και τις τέσσερις πρώτες θέσεις στον ακοντισμό. Αυτή η υπεροχή των σκανδιναβικών χωρών μπορεί να δικαιολογηθεί : είχαν μείνει εκτός του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, είχαν μεγάλη αθλητική παράδοση και έντονο εθνικισμό.

Συμμετείχαν συνολικά 29 κράτη με 2.500 άνδρες αθλητές και 64 γυναίκες.

Ο αμερικανός James Snook, χρυσός ολυμπιονίκης στην σκοποβολή, εκτέλεσε μετά από χρόνια την ερωμένη του, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε.

Ο μεγάλος Paovo Nurmi ήταν γιος ξυλοκόπου και ανακάλυψε τις δυνατότητές του στους δρόμους αντοχής όταν υπηρετούσε στον στρατό της πατρίδας του.

Ένα από τα σκοπευτικά αγωνίσματα ήταν και το κυνήγι ελάφου!

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αμβέρσας δεν είχαν βέβαια την επιτυχία αυτών της Στοκχόλμης, όσον αφορά τις επιδόσεις και τις συνθήκες των αγώνων, αλλά έδειξαν ότι το όνειρο του Πιέρ Ντε Κουμπερτέν είχε επιζήσει από τον πιο αιματηρό παγκόσμιο πόλεμο και ότι όντως οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα ήταν από δω και πέρα ο πρεσβευτής της ειρήνης.