Η πρωτεύουσα της Ιταλίας, η Ρώμη, είχε πάρει την εντολή ανάθεσης των τέταρτων Ολυμπιακών Αγώνων για το 1908, αλλά είχαν συμβεί μεγάλες καταστροφές από την έκρηξη του ηφαιστείου Βεζούβιος το 1906 και έτσι οι ιταλοί κατέθεσαν την εντολή αυτή πίσω στη ΔΟΕ.

Οι αγώνες τελικά έγιναν στο Λονδίνο όπου και είχαν πολύ καλή διοργάνωση και πολλές καλές επιδόσεις και συναγωνισμό αν και ακόμη μια φορά μια εμπορική έκθεση ήταν σε λειτουργία. Τους αγώνες παρακολουθούσαν 100.00 θεατές σ' ένα επιβλητικό στάδιο και η συμμετοχή των αθλητών πολύ μεγάλη (πάνω από 2.000 αθλητές και 36 γυναίκες από 22 χώρες). Σαν γενικό συμπέρασμα είναι ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες βρίσκουν τελικά τον σωστό δρόμο. Και έτσι ενώ μέχρι το 1908 το μέλλον των αγώνων ήταν αβέβαιο, τώρα πλέον είναι μια πραγματικότητα.

Είναι η πρώτη Ολυμπιάδα όπου οι δηλώσει συμμετοχής γίνονται σε εθνική και όχι σε ατομική βάση. Μελανό σημείο αποτέλεσε η αντιπαράθεση άγγλων και αμερικανών.

Στις 24 Ιουλίου έγινε ο μαραθώνιος δρόμος που κι' αυτή τη φορά έμελλε όχι μόνο να συγκινήσει αλλά και να συγκλονίσει τους θεατές και να μείνει στην ιστορία σαν ο πιο πολυσυζητημένος. Ο Ντοράντο Πιέτρι, ήταν ένας μικρόσωμος οδηγός ταξί από το Κάπρι της Ιταλίας, που πήρε την πρωτοπορία στον μαραθώνιο λίγο πριν λήξει η διαδρομή και μπήκε πανηγυρικά πρώτος στο στάδιο. Ο Ντοράντο είχε όμως κουραστεί από την διαδρομή και δεν άντεξε ελάχιστα μέτρα πριν τερματίσει. Ο κόσμος που παρακολουθούσε εμβρόντητος το τι γινότανε άρχισε ξαφνικά να τον χειροκροτεί. Δυστυχώς γι' αυτόν η βοήθεια που πήγαν να τους προσφέρουν γιατροί και κριτές τον ακύρωσε εν αγνοία τους. Εντωμεταξύ μέσα στο στάδιο μπαίνει ο αμερικανός John Hanse.

Οι βρετανοί, μη θέλοντας αμερικανό νικητή στον μαραθώνιο, βοήθησαν τον Ντοράντο να τερματίσει πρώτος. Φυσικά η ομάδα των ΗΠΑ έκανε ένσταση. Ο αμερικανός πήρε το χρυσό μετάλλιο και ο Ντοράντο μπήκε στο νοσοκομείο. Η βασίλισσα Αλεξάνδρα, προφανώς συγκινημένη από το δράμα του ιταλού, τον επισκέφθηκε στο νοσοκομείο και του απένειμε ειδικό χρυσό έπαθλο.

Ένα από τα μεγαλύτερα δράματα στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου χιλιάδες στήλες γράφτηκαν στις εφημερίδες και έγινε μέχρι και τραγούδι. Ο Ντοράντο και ο αμερικανός νικητής αναμετρήθηκαν άλλες δύο φορές σε μαραθώνιο δρόμο αργότερα, με νικητή τον ιταλό. Ο Ντοράντο έκανε μια λαμπρή καριέρα σαν αθλητής, αλλά δεν μπόρεσε να κατακτήσει την μεγαλύτερη δόξα για έναν αθλητή, το ολυμπιακό μετάλλιο.

Ο Έλληνας Κώστας Τσικλητήρας (που γεννήθηκε στην Πύλο της Μεσσηνίας), μεγάλη μορφή των αγώνων, πήρε το αργυρό μετάλλιο στο μήκος και στο ύψος άνευ φοράς. Είχε άδοξο τέλος πεθαίνοντας από μηνιγγίτιδα τις ημέρες του πρώτου Βαλκανικού Πολέμου. Ακόμη αργυρό μετάλλιο πήρε και ο Μιχάλης Δώριζας στον ακοντισμό. Ο Δώριζας γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και αργότερα έκανε καριέρα καθηγητή σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ όπου και απεβίωσε το 1952. Ο έλληνας λογοτέχνης Ζαχαρίας Παπαντωνίου ήταν ο δημοσιογράφος της ελληνικής αποστολής.

Υπήρχαν γενικά πολλά παράπονα προς τους άγγλους διοργανωτές ότι μεροληπτούσαν υπέρ της ομάδας τους, αν και οι βρετανοί έχουν την φήμη των αμερόληπτων και δίκαιων κριτών. Νέα αγωνίσματα που εμφανίστηκαν τότε ήταν το χόκεϊ, η τοξοβολία, το πόλο με άλογα και το πατινάζ.

Οι Βρετανοί σάρωσαν κυριολεκτικά στα μετάλλια αφήνοντας πολύ πίσω τη Σουηδία και τη Γαλλία. Η Ελλάδα είχε σαν απολογισμό τρία αργυρά και ένα χάλκινο. Οι αμερικανοί επικράτησαν στον στίβο και κυρίως στα άλματα και τις ρίψεις.

Ο Ούγγρος χρυσός ολυμπιονίκης της ξιφασκίας, ο Πέτερ Τοτ, ξεκίνησε να ασχολείται με το άθλημα αυτό από το σχολείο όταν θέλησε να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς με έναν συμμαθητή του και αποφάσισαν να μονομαχήσουν με σπαθιά. Το αποτέλεσμα ήταν να προπονηθεί σκληρά ο Τοτ και να γίνει αθλητής της ξιφασκίας.

Ο πιο μεγάλος σε ηλικία ολυμπιονίκης ήταν και είναι ακόμη και σήμερα ο Σουηδός Όσκαρ Σβαν, που σε ηλικία 60 ετών κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια και ένα χάλκινο στη σκοποβολή. Αργότερα συνέχισε τις επιτυχίες του και στις δύο επόμενες Ολυμπιάδες.

Οι Ρώσοι αθλητές που συμμετείχαν στην σκοποβολή δεν υπολόγισαν τη διαφορά των 12 ημερών μεταξύ των ημερολογίων της χώρας τους και του Ιουλιανού που χρησιμοποιούσαν οι Άγγλοι. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουν τους αγώνες.