Το 1906 βέβαια δεν ήταν χρονιά ολυμπιακών αγώνων, αλλά ήταν διακαής ο πόθος των Ελλήνων για μόνιμη διεξαγωγή τους στη χώρα μας και σε συνδυασμό με την αποτυχία των προηγούμενων Ολυμπιάδων τούς ώθησε στη διοργάνωση των ΜεσοΟλυμπιακών ή "Β' Διεθνών Ολυμπιακών Αγώνων", οι οποίοι ζωντάνεψαν τον θεσμό.

Η Αθήνα λοιπόν, δέκα χρόνια μετά τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες, φιλοξένησε αυτούς τους αγώνες στις 22-4-1906 (με το παλιό ημερολόγιο), οι οποίοι ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν σαν επίσημοι, αν και σημείωσαν επιτυχία. Χαρακτηρίσθηκαν σαν μία διεθνής αθλητική συνάντηση για να γιορταστεί η 10ετία από την διοργάνωση της πρώτης Ολυμπιάδας των Αθηνών του 1896.

Πήραν μέρος 20 χώρες με 877 άνδρες και 7 γυναίκες και οι αγώνες σημείωσαν επιτυχία. Έγινε μεγάλη προσπάθεια για την σωστή οργάνωση των αγώνων και κυκλοφόρησε και σειρά γραμματοσήμων. Οι αγώνες ξαναπήραν την καθαρά αθλητική τους αίγλη και αξιοπρέπεια που είχαν χάσει με τα πανηγύρια του Παρισιού και του Αγίου Λουδοβίκου. Το πρώτο Ολυμπιακό Χωριό ήταν το Ζάππειο, όπου φιλοξενήθηκαν οι αθλητές.

Από τα αξιοσημείωτα ήταν ο θρίαμβος του Δημήτρη Τόφαλου, νικητή στην άρση βαρών, στην μνήμη του οποίου γίνεται σήμερα διεθνές τουρνουά άρσης βαρών. Νίκησε σε αγώνα μπαράζ τον αυστριακό γίγαντα Στάινμπαχ. Ο Δημήτρης Τόφαλος όταν ήταν δώδεκα χρονών χτυπήθηκε από ένα βαγόνι πολύ άσχημα στο χέρι του. Ο πατέρας του αντέδρασε στην απόφαση των γιατρών να κόψουν το χέρι του παιδιού του και με τις προπονήσεις βρήκε και πάλι τις δυνάμεις του, αν και το χτυπημένο χέρι του ήταν κοντύτερο.

Χαρακτηριστική είναι και η νίκη της Εσμε Σημιριώτου στο τένις γυναικών και του Γιώργου Αλιμπράντη στην "Αναρρίχηση επί κάλω". Οι μνήμες ήταν ακόμα νωπές από τον θρίαμβο του Σπύρου Λούη στον μαραθώνιο δρόμο, δέκα χρόνια πριν. Οι προσφορές από επιχειρηματίες της εποχής έδιναν και έπαιρναν για τον νικητή του αγωνίσματος, στην περίπτωση που θα ήταν και πάλι έλληνας.

Οι έλληνες φίλαθλοι όμως απογοητεύτηκαν. Πρώτος μπήκε στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο ο καναδός William Shering. Ο καναδός νικητής είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί από την δουλειά του, να φανεί τυχερός στον ιππόδρομο όπου και κέρδισε και τέλος να έρθει στην Αθήνα δύο μήνες πριν από τους αγώνες. Αναγκάστηκε να δουλεύει και να προπονείται. Τελικά για την νίκη του πήρε ένα σημαντικό χρηματικό έπαθλο από την πατρίδα του.

Ένας καναδός αθλητής του επί κοντώ, με μεγάλες προοπτικές για διάκριση, έχασε το κοντάρι του στο τρένο που τον μετέφερε από την Ιταλία στην Ελλάδα και χρησιμοποίησε ένα δανεικό κοντάρι το οποίο όμως έσπασε στην προπόνηση. Τελικά απέτυχε.

Άλλο ένα φαβορί της αμερικάνικης ομάδας για χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις ύψος ανδρών, χτύπησε σοβαρά μέσα στο πλοίο που τους μετέφερε από μία τρικυμία και περιορίστηκε στην τρίτη θέση.

Μία πολιτική πράξη έγινε στους αγώνες όταν ένας βρετανός αθλητής, ιρλανδικής καταγωγής και νικητής στο τριπλούν, κατέβασε την βρετανική σημαία και ανύψωσε την σημαία της Ιρλανδίας.

Στα μετάλλια κυριάρχησε η Γαλλία, ενώ δεύτερες ήταν οι ΗΠΑ και τρίτη η Ελλάδα. Οι αμερικανοί συνέχισαν την κυριαρχία τους στον στίβο. Το καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν γεμάτο από 70.000 θεατές, αν και οι αγώνες δεν είχαν επίσημο χαρακτήρα.